Week 4!

Daar ben ik weer! Ondertussen zit ik hier alweer 3.5 week en dus zijn we over de helft! Eigenlijk zitten we vanaf nu nog maar 2 weken hier in het gastgezin want we zijn van plan over 2 weken donderdag hier te vertrekken. Dit sowieso omdat het verkeer in Ghana niet echt betrouwbaar is en alles op 'Ghanese tijd' gaat (erg langzaam en op het gemak)! Als we op donderdag hier vertrekken kunnen we nog wat zien van Ghana (park met touwbruggen, krokodillenboerderij en een sloppenwijk in Accra) en zitten we dus in de buurt van het vliegveld. Maar goed wat ik eigenlijk wilde zeggen, 2 weken hier klinkt nog maar erg kort is het niet?

Het is nu 05.55 uur smorgens terwijl ik dit schrijf omdat ik niet meer kan slapen. Uitslapen in Ghana zit er niet echt in. Het leven begint hier ontzettend vroeg dus dan moet ook maar iedereen wakker worden. Maarten wilde graag even een stukje 'typische dag' van ons bespreken. Eigenlijk wilt hij gewoon dat ik vertel dat hij elke ochtend ontzettend vrolijk tegen me zegt: Goedemorgen Nienke en dat ik vaak reageer met 'hmm..'! Dus nu wacht ik tot hij wakker is en zal ik het eens andersom doen!

Vorige week zijn we nog 2 dagen op outreach geweest na mijn vorige verslag. De eerste dag was is een wijkje waar we weer ouderen gingen testen. Het was erg druk en erg warm. Deze dag heb ik ook voor het eerst een baby op mijn rug gedragen (die met zo'n doek op je rug vastgebonden wordt). Echt super leuk! Toen we het aan de moeder vroegen twijfelde ze ook echt geen seconde want ze vond het zo leuk dat we dat eens wilden! De dag erna zijn we naar een heel klein schooltje gegaan om weer wondjes en ringworm te behandelen. We hebben rondgekeken in alle klas lokalen en oh wat blijf ik genieten van alle aandacht en liefde en blijheid van de kindjes als ze ons zien. Wat ik wel jammer vond is dat we verschillende keren hebben gezien en gehoord hoe een lerares de kleuters sloeg met een stok. Omdat de school zo klein was waren we heel snel klaar met de behandelingen.

Vrijdagochtend zijn we al op tijd vertrokken naar Takoradi. Het was een trotro reis van ongeveer 6 uur. Onderweg zijn we gestopt om het slavenkasteel van Elmina te bekijken. Blijft toch bizar om door zo'n gebouw te lopen en te horen wat daar allemaal gebeurd is. Na dit kasteel zijn we verder gereisd naar het Vienna beach resort in Takoradi. Hier konden we heerlijk aan het strand zitten en hebben we gegeten. Op een gegeven moment was het 9 uur maar we hadden dus nog geen hotel. De baas van Vienna beach heeft voor ons rondgebeld maar bijna alle hotels zaten al vol. Uiteindelijk heeft hij er dan toch 1 gevonden en heeft hij ons zelfs gebracht. We hadden 2 slaapkamers die al snel verdeeld waren. Ik sliep samen met Fokje, Maarten en Britt op een kamer. Toen mijn tas eindelijk uitgepakt was vertelde Maarten ineens dat hij zich een beetje zoals woensdagnacht voelde. Dit was een nacht zonder elektriciteit waar Maarten aan de diarree zat en ook heeft moeten spugen (alles dus in het donker op de wc). Dit had hij (heel lief) heel zachtjes voor me willen doen omdat hij weet dat ik niet tegen spugen kan maar helaas heb ik het die nacht toch gehoord). Hij kwam daarna ook op de kamer op zoek naar een plastic zak die hij naast zijn bed legde waardoor ik bij elke beweging en elke kuch al bang was dat hij naast me in de kamer zou spugen. Slechte nacht dus! Afijn toen hij in het hotel vertelde dat hij zich weer zo voelde was mijn keuze snel gemaakt. Ik heb mijn spullen gepakt en ben naar de andere kamer gerend! Hier mochten we dus lekker met zijn 4 en in een 2 persoonsbed slapen wat betekent dat je best wel krap ligt en dus niet veel slaapt. Toen ik de volgende ochtend hoorde dat maarten dus weer gespuugd had die nacht was ik blij dat ik daar niet lag.

Zaterdag ben ik samen met Fokje, Yvonne en Sanne naar Nzulezo geweest. Dit is een dorpje gebouwd op palen boven het water. Om hier te komen moesten we eerst voor 3 kwartier een kano in. We zijn naar het dorpje gepeddeld en hebben daar rondgekeken. Wat ik wel erg jammer vind aan Ghana is dat ze overal geld voor willen hebben. Ze vinden altijd wel een manier om een verhaal zo te vertellen dat je toch weer het gevoel hebt dat je iets aan geld moet geven. Zo was er hier een school met iets van 5 leraren waar er dus blijkbaar maar 2 betaald werden. Het geld dat gedoneerd werd door bezoekers wordt dus gebruikt om de andere leraren te betalen. Nou maakt me die 10 cedi (2.50euro) ook niet uit maar het is overal zo. Iedereen wilt geld van je of bijv je camera enz. En dat terwijl we als 'blanken' al veel duurdere prijzen krijgen voor alles dan de ghanezen zelf.

Na het dorpje op palen zijn we terug gegaan naar het beach resort en hebben we wat gegeten. Zondag ochtend zijn we op tijd opgestaan om nog een ochtendje naar het strand te gaan. Wat is nou fijner dan om 9 uur smorgens al in de zee liggen in een temperatuur van in de 30 graden? Smiddags rond een uur of 2 zijn we weer begonnen aan de lange reis terug. De weekenden vliegen hier voorbij!!

Maandag is onze eerste werkdag in het ziekenhuis begonnen. Ik ben deze week op de afdeling 'Surgery' begonnen. Het ziekenhuis is ontzettend klein. Buiten staan overal banken waar mensen wachten tot ze terecht kunnen op de poli of bij het lab. Alle afdelingen zijn vanaf buiten te zien. Wanneer je rond je kijkt zie je overal bordjes hangen met de naam van de afdeling erop, best wel handig eigenlijk! De afdeling waar ik sta bestaat uit 1 gang met 2 kamers. De ene kamer is voor mannen en de andere kamer voor vrouwen. Alle verschillende soorten operaties liggen dus door elkaar. Op 1 kamer (die niet al te groot is) staan ongeveer 9 bedden. Patiënten liggen dus dicht naast elkaar. Wat me is opgevallen is dat er wel gordijnen hangen maar niet gebruikt worden. Wanneer er een katheter gestoken wordt kan je buurvrouw dus mooi meekijken! Aan het eind van de gang zit nog een kamertje van 2 bij 4. Dit is de wond behandel kamer. Hier heb ik de eerste dag na onze rondleiding op de afdeling dus ook meegekeken. Zo kwam er bijv een jong meisje die verbrand was en een vrouw met diabetes waarbij het been afgezet was. Daarnaast heb ik nog andere bizarre dingen gezien maar het lijkt me beter om dat hier niet te beschrijven. Pauzes kennen ze ook niet hier! Omdat ik rond 1 uur al bijna omviel van de honger zijn we voor deze dag gestopt met werken.

De volgende dag moesten we om half 8 in het ziekenhuis zijn (yvonne en ik). Wij zaten dus braaf om half 8 te wachten terwijl de rest rond een uur of 9 aan kwam kakken. Dit is dus ook normaal hier! De nachtdienst was al aan het werk van 6 uur savonds en kon dus pas rond 9 uur weg. Rond 8 uur kwam de arts op de afdeling en deed zijn visite. Ik moet zeggen dat de arts erg vriendelijk en heel gezellig was. Hij zou die ochtend een operatie doen (navelbreuk) en wij mochten meekijken! Ik kreeg kleding en er werd me verteld dat ik verplicht slippers moest dragen in de OK (dichte schoenen mocht niet, zo het tegenovergestelde van Nederland). In de OK kreeg de patiënt een ruggenprik en de operatie begon. Erg leuk om mee te kijken hoe de operatie verliep maar het is zo anders als in Nederland. De ene assistent zat met haar ogen dicht op een kruk (later haalde ze het bed voor de patiënt alvast en ging er zelf even op liggen) en de arts werd een aantal keer gebeld o.a. door zijn vrouw waar hij dus even rustig mee praat. De arts zei dat hij erg moe was en heel graag even wilde slapen. En dan moet je er eens aan denken dat de patiënt een ruggenprik gehad heeft en alles hoort! Maar goed zo is het leven hier in Ghana en iedereen is het zo gewend en zo is het heel normaal. De arts probeerde constant Engels te praten en hield echt rekening met ons! De mensen op de OK waren allemaal super vriendelijk, echt fijn! Na de operatie was er op de afdeling eigenlijk niks meer te doen. Er lagen nog wel wat vrouwen met baby's die een keizersnee hadden gehad en dus nog even moesten blijven maar die hoorde je ook niet. Zusters zitten dus op de gang. Een groot deel van de dag is het dus wachten wachten wachten. Daarom ben ik samen met Sanne en yvonne naar de school naast het ziekenhuis gelopen. Dit is een school waar verpleegkundigen opgeleid worden. Ook zit er nog een mega kerk tussen dus overal hebben we even gekeken. Na het werk zijn we met alle vrijwilligers naar het hotel 'Golden tullip' gegaan. Hier hebben we een dagje gezwommen en daarna heerlijk gegeten! Zo lekker om even te kunnen eten van een buffet.

Vandaag zouden we naar het meer gaan om te kijken hoe ver het dorp was met het bouwen van de school waar we geld voor hadden gegeven. Ik kreeg net een smsje dat dit verzet is naar maandag en aangezien we te laat zijn om naar het ziekenhuis te gaan zitten we nu te wassen (altijd met de hand) en gaan we zo naar craft village. Vanmiddag is het meeting op het kantoor met de vrijwilligers dus de dag zal wel weer omvliegen. Tot snel weer x